سخنرانی آقای امیر مردانی به نمایندگی از جنبش دانشجویی آزربایجان جنوبی - آزوح در نشست آغاز به کار «ائتلاف دمکراتیک ملتها در ایران»
https://www.youtube.com/watch?v=hvvfeImsYSE
آیا 1 بیشتر از 7 است؟
پاسخ به این سوال ساده، سرنوشت ساکنان در ایران را تعیین میکند.
که آیا یک ملت به تنهایی و بدون یاری جستن از دیگر ملتها قادر به آزادسازی خود از بند استعمار و استبداد حاکم در ایران است؟ و آیا یک جریان سیاسی، به تنهایی و بدون همکاری با دیگر جریانات قادر به رهبری مبارزات تا زمان حصول آزادی است؟ آیا 1، واقعا، بیشتر از چند است؟!
تاریخ مبارزاتی ملتهای ساکن در ایران برای دست یافتن به آزادی، عدالت، برابری و برپایی حقوق ملی شاهد فراز و نشیبهای فراوانی بوده است. چه مردمان فارس زبان که به دفعات علیه استبداد حاکم بر ایران در دول پهلوی و رژیم فعلی به میدان آمده اند، و چه ملتهای غیرفارس که در مبارزه علیه استبداد و استعمار روا شده بر آنان هزاران شهید و زندانی بخشیده اند، همه، چه خواسته و چه ناخواسته، چه خوشایندشان باشد و چه نباشد، کلاف سرنوشتشان در هم تنیده شده است.
تاریخ مبارزاتی جریانهای سیاسی و احزاب در ایران نیز ار سرنوشت مشابهی حکایت دارد. هر یک، صد البته که آنچه در توان داشته اند را به میدان آورده و در تلاش برای نیل به اهداف عالیه ی مردمان خود مبارزه کرده اند. جان داده اند و جان گرفته اند. زندانی داده اند و عزیز به خاک سپرده اند. و باز، علیرغم ضربات سنگینی که بر اژدهای خونخوار حاکم بر ایران زده شده، این دیکتاتوری سر پا مانده است. اینجاست که دوباره باید عرض شود، آیا، شاید، دلیلش این نیست که باور داشته ایم به تنهایی می شود به جنگ اهریمن رفت؟ آیا وقت آن نرسیده که باور کنیم که اتحاد واقعی مبارزان می تواند شروع پایان رژیم ایران باشد؟
سرنوشت ما به هم گره زده شده و شرط لازم رساندن این سرنوشت به سرمنزل مقصود، سرنگونی رژیم ایران است. در رژیمی که در همان خشت اولش نقش معمار در رخ ماه بینند، دیوارش آنچنان کج بالا خواهد رفت که جز آوار و مصیبت چیزی برای مردمانش به ارمغان نیاورد و امید به اصلاح در ساختار را به طنزی احمقانه تبدیل کند. برای ما ساکنان آن جغرافیا، برای آزادی، چاره ای جز تغییر آن سیستم را نمیتوان متصور شد. و این، نقطه و نکته ی شروع همکاری است.
اما این شرط لازم، کافی نیست. شروع به همکاری آسان است و ادامه آن ولی سختتر از تصور. چون در شروع می دانید چه نمی خواهید و ولی در ادامه باید بدانید که چه می خواهید. و اینجاست که اصلیترین اصل در همکاری بین نیروهای مبارزاتی متعلق به جریانات مختلف سیاسی، اما متعهد به سرنگونی رژیم به میدان می آید و آن چیزی نیست جز اعتقاد و التزام به احترام به عقاید دیگر جریانات و تلاش بی وقفه برای یافتن حداکثر مشترکات و زمینه سازی برای جذب حداکثری نیروها برای ایجاد جبهه ای منسجم و متحد علیه رژیم ایران. این ائتلاف نیتش بر این است و تلاشش بر این خواهد بود و آرزویش هم اینکه شاید، اینجا بشود همان آغاز پایان رژیم.
ما، تشکل آذوح، به عنوان یکی از اعضای این ائتلاف باور داریم که مردمان ساکن در ایران، با همکاری نیروهای آزادی خواه و باورمند به تکثر ملی و عقیدتی آزادیشان را خیلی زود جشن خواهند گرفت و سرنوشت خویش را به دست خود تعیین خواهند کرد. این قطار عدالت و آزادی به زودی به ایستگاه حکومت ملی خواهد رسید و آن روز، این جمع، شادمان، اشک در چشم، خندان خواهیم رقصید.
یاشاسین آزادلیق
یاشاسین عدالت
قورولسون میللی حکومت
