Yay 2011 Borazcan Daştestan Həbsxanası cənubun sıxıcı istisi altında yaşayarkən, həbsxananın üç on iki metrlik otağı olan və hamam dəhlizi və hamamı olan palatanın ümumi sahəsi 100 metrə çatmadı, lakin o zaman təxminən 120 nəfər ölü meyitin içində qurdlar sürünürdü.
Həbsxananın kondisioner sistemi söndürüldü, həddindən artıq istidə bir neçə dəqiqəlik üfunət iyindən və tərdən sonra gənclər palatasında olan bütün məhbuslar yas tutdu və bizi heç kim eşitmədi.
Deyəcək heç nəyi olmayan yeməyə gəlincə, bir gün Stiv Hokinqin "Qara dəliyin sirri" kitabını bir neçə saat oxuduqdan sonra Sədidin aclığı səbəbindən əsərin nəticələrini başa düşmək üçün çox yoruldum.
Nahar üçün otağa girib süfrəni sərib otaq yoldaşlarının yeməyini bölüşəndə çox xoşagəlməz bir qoxu hiss etdim və qoxunun mənbəyini axtardıqca ayaqlarım nahar masasına daha çox uzanırdı. Yemək qablarının iyini hiss etdikdən sonra anladım ki, İbn Bo 25 nəfərə düyü ilə birlikdə çatdırılan güveçdəndir.
Heç bir heyvanın yeyə bilmədiyi çürük toyuq bizim güveçdə xoş bir dad verir, ətirli ürəkbulanması bizə ac dad verirdi.
Məsələni başa düşdükdən sonra bütün gənclik palatasına məlumat verdik və yeməkləri qarovul otağına apardıq və ona baxmayandan sonra bütün yeməkləri orada boşaldıb təcridxanada qarışıqlıq saldıq və təcridxana rəisi ilə görüşməyi xahiş etdik. .
Üç saatdan sonra həbsxana müdiri məhbuslarla görüşmək üçün palataya daxil oldu və bizi sakitləşdirməyə çalışdı. Baxmayaraq ki, bu aşpazın səhvi olub.
Şirazdakı Adelabad həbsxanasında da buna bənzər hadisələrin şahidi olmuşam və müşahidə etmişəm, hətta qondarma ittihamlarla həbsə və deportasiyaya məhkum edilmiş məhbuslara qayğı göstərilməməsi, başımdakı və üzümdəki çirkin yaraların daha da pisləşdiyini görürdüm. Gün və heç bir dərman, o cümlədən mənzil və mənə antibiotik verilmədi.
Və mən qırx gün Şirazdakı Adelabad həbsxanasının mərkəzi təcridxanasında iltihab, infeksiya və dözülməz ağrılarla yatdım.