چند روز است که از جریان هجوم عده ای به یک انتشارات تورکی در نمایشگاه بین المللی کتاب تهران می گذرد. همان روز اول می خواستم چیزهایی بنویسم اما چون به شدت ناراحت بودم تصمیم گرفتم تا در وقت و موقعی مناسب و به دور از حب و بغض مطالبی عرض کنم.
بدیهی ترین مسئله در نمایشگاه کتاب تهران، نسبت ناشران تورکی در مقایسه با ناشران کتب فارسی است. تعداد ناشران کتب فارسی صدها برابر بیش از ناشران کتابهای تورکی است. تعداد ناشران کتب فارسی چند هزار و تعداد ناشران کتابهای تورکی حتی به بیش از 20 عدد هم نمی رسد-البته باید توجه کرد که برخی از ناشران تورکی فقط نام ناشر کتب تورکی را یدک می کشند و در عمل دغدغه مند نیستند.
وقتی عده ای به یکی از این انتشاراتی های کتابهای تورکی حمله ور می شوند یعنی تاب تحمل این نسبت را هم ندارند.
این افراد که خودشان را آگاه و منورالفکر هم می دانند در عمل دچار جمود فکری و انجماد تضارب آرا هستند. آنها چنین فکر می کنند که هر زبان، اندیشه،تفکر و کتاب دیگری-نسبت به مختصات خودی برساخته خودشان- مضر است چون آگاهی می آورد. آگاهی برای کسانی که دیگردوست بودند و هستند.
اگر به مرجع و مراجع فکری و سیاسی اینها دقت کنیم به چکمه پوشان و اندیشه ورزانی می رسیم که چکمه پوشانشان وابسته و اندیشه ورزانشان تحصیلکرده قدرت طلبان، مزوران، استعمارگرایان انگلیسی-آمریکایی هستند با ملغمه ای فرانسوی.
این وابستگان فکری و عملی به استعمار، چنین القا می کنند که نزدیکی به نزدیکان فکری، عقیدتی و جغرافیایی از قبیل تورکها، اعراب و... ارتجاع و جمود به بار می آورد و همدمی و همنشینی با اینها و مراجعشان، منورالفکری و سیادت فکری و عملی.
عمده محدوده تبلیغاتی اینها، قشر ناآگاه است و از مباحثه با افراد آگاه، به شدت پرهیز می کنند. ایشان در برخورد با قشر متفکر دیگرسان نسبت به خودشان به دلیل ضعف منطق، به مشت و فحاشی روی می آورند.
شالوده فکری اینان بر این اساس است که در مواجهه با عوام، ژست روشنفکری و علامگی می گیرند و در مواجهه با قشر آگاه، تبدیل به ددمنشان عملی می شوند به دلیل ضعف منطق.
حمله این افراد به یک غرفه تورکی شاید برآورنده ارضای نیاز موهوم آنها به نشان دادن استیلایشان بر سایر فرهنگها باشد اما در واقع آنها با این اعمال سخیف، بی ارزشی ذهن بیمار و ناتوانی قدرت پوشالی خودشان را نشان می دهند. آنها هنوز نیاموخته اند که عرصه فرهنگ و هنر، عرصه مباحثه و منطق است -حتی در صورت تقابل- نه چاله میدان و عربده کشی، تهدید و توهین.
آگاهان به مسائل اجتماعی می دانند که این گونه رفتارهای غیر انسانی و دون شان بشری نه تنها بر وحدت نخواهد افزود بلکه بر طبل نفرت خواهد کوبید.
در نهایت امیدواریم که همه انسانها با هر زبان، رنگ و عقیده ای در سایه عدالت عملی -نه شعاری- به اعتلای یکدیگر کمک کنند.
سعداله دنیوی مغانلو؛ مدیر مسئول انتشارات یایلیق؛ اردبیل
