وخامت اوضاع اقتصادی کشور و تداوم آن در پی سیاست‌های اشتباه داخلی و خارجی فشار مضاعفی را بر مردم جامعه بخصوص طبقه پایین و قشر کارگر هموار کرده که این فشار رفته رفته بیشتر نیز می‌شود. رکود اقتصادی باعث شده ضمن بیداد بیکاری در جامعه، بسیاری از شاغلان نیز امنیت شغلی را از دست بدهند. اما تهدید شغلی نه برای مدیران رده بالا بلکه تنها برای کسانیست که چیزی به جز فروختن نیروی کارشان ندارند یعنی برای اکثریت قشر پایین و ضعیف جامعه!
اما “کار” برای این قشر فقط یک شغل نیست، بلکه مسئله مرگ و زندگیست هرچند با حقوقِ ناچیز باشد. اما با این حال ما هر روز بیشتر از دیروز شاهد اخراج و تعدیل کارگران، تعویق حقوق آنان و… هستیم. این قشر با آنکه اکثریت جامعه را تشکیل می‌دهد، اما به دلیل نداشتن حزب، حامی و رسانه‌ای که حق مسلمشان است، صدایشان به گوش نمی‌رسد.
آزربایجان با توجه به تبعیضات اقتصادی و سیاست‌های مرکزگرا دارای بیشترین نیروی کار و یکی از اصلی‌ترین صادرکننده کارگر به استان‌های مرکز‌نشین بوده و هست و طبیعتا این مسئله فشار مضاعفی را بر دوش کارگران این خطه نهاده که روز به روز حالشان وخیم‌تر و وحشتناک‌تر می‌شود. افزایش اعتصابات و اعتراضات کارگری در جلوی فرمانداری‌ها، استان‌داری‌ها ،شهرداری‌ها و محل کار نمود بارز این مسئله است. این مسئله را با چشم نیز می‌توان در افزایش زباله گردی‌ها، دستفروشی‌ها، گدایی‌ها و… در سطح شهر دید.
نمونه‌هایی از آخرین خبرهای اخراج و اعتصابات قشرکارگریِ آذربایجان:
تعطیل شدن کارخانه آرتاویل اردبیل با ۱۵۰۰ کارگر
شرکت کمباین‌سازی سهند تبریز که در زمانی نه چندان دور با ۷۰۰ کارگر فعالیت می‌کرد، امروزه به‌دلیل بی‌توجهی صاحبان و سهامداران تنها با ۳۵ نفر به کار ادامه می‌دهد.
اعتصاب کارگران راه‌آهن که هفته‌ها به طول انجامید.
تجمع اعتراضی کارگران شرکت خانه‌سازی ایرداک تبریز، به اخراج ۷۰ تن از کارگران
تجمع کارگران بلبرینگ‌سازی تبریز در اعتراض به معوقات مزدی ۶ماهه
تجمعات مستمر کارگران روغن نباتی جهان زنجان به اخراج کارگران و معوقات حقوق
اعتصاب تاکسی‌داران در بسیاری از شهرستان‌ها به خصوص خوی و اردبیل
اخراج ۳۲۰ نفری کارگران آق‌دره تیکان‌تپه
اعتصاب کارگران شرکت قند در سولدوز
و صدها نمونه‌ی دیگر که ذکر آن‌ها در این نوشته نمی‌گنجد.
با این تفاسیر ضمن گرامی‌داشت روز جهانی کارگر، حمایت همه جانبه از این قشر نه تنها یک وظیفه انسانی، بلکه در این برهه حساس و وخامت اوضاع، امریست حیاتی.
