در مسیر دو و نیم ساعته‌ی اردبیل به تبریز، بیستمین تریلی حامل درختان قطع شده هم از کنارمان گذشت! با یک حساب ساده می‌توان نتیجه گرفت که در یک ماه، بیش از سه هزار تریلی می‌تواند از این مسیر(با این سرعت) حمل شود! رقم واقعاً نگران‌کننده است. آنهایی که مجوز قطع این درختان را صادر و یا در قبال این تاراج سکوت اختیار کرده‌اند از عواقب فردای این فاجعه زیست‌محیطی آگاهند؟ یا نمی‌دانند که درخت چطور شاهرگ حیاتی محیط‌زیستمان را زنده نگه می‌دارد.
نمی‌دانند که درخت چطور با شاخ و برگش نمی‌گذارد نور مستقیم خورشید خاک را خشک کند؟ این درخت است که سایه‌اش نمی‌گذارد آب تبخیر و منطقه تبدیل به کویر شود، این درخت است که چشم‌اندازی لذت‌بخش برای دمی آسودن در طبیعت برایمان فراهم می‌کند. با این وضع در آینده‌ای نه‌چندان دور از آذربایجان چیزی جز کویر باقی نخواهد ماند.
درخت ریشه دارد. ریشه نمی‌گذارد آب باران و برف تبدیل به سیل شود و آن را به زیرِ زمین هدایت می‌کند! سیل اخیر که بیش از هزاران واحد مسکونی را با خود بُرد و آسیب اقتصادی معادل با هشت سال جنگ ایران و عراق را از خود به جا گذاشت، گواه زنده‌ای بر این مدعاست! همه‌ی آن آبهایی که باید در زیرِ زمین و سفره‌های زیرزمینی جاری می‌شد روی زمین بود! چرا؟ چون درختی نبود که آبش را به درون زمین هدایت کند و چراهای دیگر.
این درخت است که هوا را برایمان تمیز می‌کند! هر درخت بزرگ، هر سال حدود بیست و سه کیلوگرم گاز سمی دی اکسید کربن را جذب می‌کند و حدود دو هزار و هفتصد کیلوگرم اکسیژن به هوا بر می‌گرداند.
این درخت است که بیش از پانصد نوع حشره، پرنده، قارچ و آفات را در خود نگه می‌دارد! بدون درختان این حشرات، قارچها و آفات میهمان خانه‌ها و مزارعمان خواهد شد!!! زندگی هزاران نوع جاندار و جانور ریز و درشت به حیات درخت وابسته است.
امروز جنگلهای قاراداغ، فردا “خییوو چایی”، “فیندیقلیق”، “حتم میشه‌سی” و…نیم قرن طول خواهد کشید تا در آذربایجان نهالهایی به این تعداد کاشته شود و درخت شود. ما چقدر درخت داریم که بتواند شکم کارخانه‌های کاغذ و کبریت شمال و سایر مناطق را پُر کند؟ چرا جلوی تاراج مستقیم و علنی سرمایه‌های مادی و معنوی‌مان گرفته نمی‌شود؟ آنهایی که می‌گویند “به من چه؟ بِبُرند و بِبَرند!” فردا میخواهند تعطیلات، پیک‌نیک و سیزده‌بدر خود را در کدام طبیعت و زیر سایه‌ی کدام درخت سَر کنند؟
آنها که می‌گویند “به من چه؟” با ریه‌های به سرقت رفته‌ی طبیعتشان که آلودگی‌های روزافزونی برایشان به ارمغان خواهد داشت، میخواهند چه کنند؟ چطور با وجدانمان کنار خواهیم آمد؟ مسُولان کدام سیستم را میخواهند جایگزین درخت کنند؟؟؟ آیا ما لعنت‌شدگان فرزندانمان نخواهیم شد؟
