(خلاصه ای از مقاله مندرج در نیویورک تایمز)
دنبال کردن نشانه های بیماری به طور روزانه به شما کمک می کند تا تصمیمات درستی در مورد روند بیماری بگیرید.
نشانه گذاری اولین روزی که نشانه ی بیماری را متوجه شدید و دنبال کردن وضعیت تب و میزان اکسیژن، قدمهای مهم در روند بیماری است.
در موارد خفیف بیماری کووید، نشانه های بیماری معمولا غیرقابل پیشبینی است، ولی در موارد شدید بیماری نشانه ها از یک روند مشخص پیروی میکنند.
در حالی که برخی بیماران پس از حدودا یک هفته روند بازیابی را شروع میکنند، برخی دیگر دچار موج دوم شدید بیماری می شوند.
بعد از بروز علایم اولیه بیماری، ممکن است شخص بیمار پس از چند روز احساس بکند که حالش کمی بهتر شده است در حالی که ناگهان وارد موج دوم بیماری بشود.
به اعتقاد متخصصین روزهای 5 تا 10 بیماری روزهایی هستند که بایستی بسیار مورد دقت قرار بگیرند، مخصوصا در خصوص سالمندان، افراد دارای فشار خون بالا، چاق، دارای دیابت.
در جوانترها اما ممکن است موج دوم بیماری از روزهای 10 تا 12 شروع بشود و بنابراین در جوانان این روزها باید مورد توجه قرار بگیرد.
به گفته ی متخصصین "در مورد بقیه بیماریها وقتی یک هفته از شروع بیماری گذشت بسیاری از مردم میگویند که خوب همه چی تمام شد و دارم بهتر میشوم. در حالی که در مورد کرونا به آنها میگوییم اتفاقا از روز 5 بایستی بیشتر از همیشه در وضعیت جسمانی خود دقت کرده و نشانه های بیماری را چک بکنید. در مورد کرونا اصلا اینگونه فکر نکنید که دیگر یک هفته گذشته و حالم دارد بهتر میشود چون امکان شروع موج دوم بیماری در هفته دوم وجود دارد."
مهم نیست در کدام روز از بیماری هستید، اگر سختی در تنفس پیدا کردید باید فورا با پزشک تماس بگیرید.
تعقیب کردن علامتهای بیماری و توجه ویژه به کوچکترین تغییرات وضعیت جسمانی در آغاز شروع هفته ی دوم بیماری یعنی از روز 5 به بعد بسیار مهم است. در بعضی مواقع ریه با سرعت کم و از پایین شروع به پرشدن میکند و به این ترتیب بیماران اگر دقت کافی به میزان تنفس و اکسیژن خون نکنند متوجه شدت گرفتن بیماری نخواهند شد.
ممکن است میزان اکسیژن شما آنقدر آهسته آهسته کم بشود که متوجه نشوید و ناگهان شخص بیمار متوجه بشود که دچار تنگی نفس شدید و یکباره شده است. بنابراین کنترل میزان اکسیژن خون بسیار مهم است.
در زمان دراز کشیدن به پشت برخی از قسمتهای ریه میتواند کمپرس و تحت فشار قرار بگیرد. در خانه می توانید برای کمک به افزایش جریان اکسیژن در ریه ها، به جای دراز کشیدن بر روی پشت بر روی شکم دراز کشیده و سر را به یک سمت خم کنید. دراز کشیدن به سمت راست یا چپ و یا صاف نشستن بر روی صندلی نیز گزینه های دیگری برا بهبود تنفس هستند.
بهترین راه برای کنترل میزان اکسیژن خون، استفاده از دستگاه پالس اکسیژن است که به انگشت بیمار وصل شده و میزان اکسیژن را نشان می دهد.
میزان نرمال اکسیژن بایستی بین 99 تا 96 باشد. اگر این میزان به زیر 92 رسید وقت آن است که باید با دکتر تماس بگیرید.
اما اگر دستگاه پالس اکسیژن نداشتید، یکی از راهکارها استفاده از روش نگهداری نفس (روش امتیازدهی روث) است. بیمار بایستی یک نفس عمیق کشیده و نفس خود را حبس کند و تلاش بکند تا 30 بشمارد (یعنی 30 ثانیه). اگر بیمار نتوانست تا شماره 10 بشمارد (10 ثانیه) یعنی میزان اکسیژن خون به احتمال زیاد کمتر از 95 است. اگر بیمار نتوانست تا 7 بشمارد (7 ثانیه) یعنی میزان اکسیژن به احتمال زیاد کمتر از 90 است.
از دیگر نشانه ها و علایم کاهش میزان اکسیژن خون این است که بیمار در موقع صحبت کردن به دلیل کاهش اکسیژن، تند تند نفس بکشد و در نتیجه کلمات و جملات را کوتاه و منقطع بگوید در حالی که شاید خود بیمار متوجه این موضوع نباشد. کبودی لب و یا پوست از دیگر نشانه های افت اکسیژن است.
روز 1 تا 3: اولین نشانه ها بروز میکنند که مهمترین و معمولترین نشانه های اولیه تب و سردرد است. در روز دوم یا سوم ممکن است سرفه و احساس فشار در قفسه سینه احساس بشود. از دیگر علایم اولیه همچنین میتواند اسهال، از دست دادن حس بویایی یا چشایی، احساس خستگی باشد.
روز 4 تا 6: برای بعضی بیماران نشانه های بیماری در همان شدت روزهای اول باقی می ماند و برای بقیه این نشانه ها شدت پیدا میکنند. معمولا درد عضلانی و لرز در این روزها شروع میشود.
روز 7 تا 8: برای بیماران خوش شانس با نشانه های ملایم، کابوس تمام شده است. اما این بیماران هم بایستی حداقل تا روز 10 نشانه های بیماری و وضعیت جسمانی خود را کنترل بکنند. اما بقیه بیماران ممکن است کماکان هر روز احساس بکنند که حالشان به سمت بدتر شدن میرود، برخی دیگر هم ممکن است احساس بکنند که حالشان کمی ثابت مانده یا بهتر شده در حالی که موج دوم بیماری دارد شروع میشود. دقت به میزان اکسیزن خون در این روزها بسیار مهم و حیاتی است. اگر میزان اکسیژن دچار افت شد بایستی فورا با دکتر تماس گرفته شود.
روز 8 تا 12: این روزها مشخص خواهد کرد که آیا بیمار به سمت بهبودی خواهد رفت یا اینکه وضعیت به سمت بستری شدن میرود. در این روزها مهمترین نگرانی در مورد افت اکسیژن خون و کاهش قدرت تنفس و بیشتر شدن سرفه ها است. اگر میزان اکسیژن به پایینتر از 92 یا 90 رسید بایستی در مراجعه به بیمارستان تعلل نکرد.
روز 13 تا 14: بیمارانی که نشانه های خفیف داشتند بایستی الان دوره بیماری را تمام کرده باشند. بیمارانی که نشانه های شدید داشته اند اما میزان اکسیژن خونشان زیاد دچار افت نشده باشد بایستی کم کم احساس بهبودی و بهتر شدن علایم را داشته باشند. بیمارانی که دچار افت اکسیژن خون شده باشند بایستی تاکنون بستری گردیده و درمانهای تخصصی آغاز شده باشد.
ترجمه و گردآوری: آذوح
لطفا با ذکر منبع منتشر شود.
